Ecclesiastes 3

Proverbs  «  Ecclesiastes 2  ‹  Ecclesiastes 3  ›  Ecclesiastes 4  »  Song of Solomon

ԱՄԷՆ ԲԱՆԻ ՀԱՄԱՐ ԺԱՄԱՆԱԿ ԿԱՅ

Ամէն ինչի ատենը կայ, Ու երկինքի տակ եղող ամէն ¹բանի ժամանակը.—

Ծնելու ժամանակ եւ մեռնելու ժամանակ, Տնկելու ժամանակ ու տնկուածը արմատէն խլելու ժամանակ,

Մեռցնելու ժամանակ եւ բուժելու ժամանակ, ²Քանդելու ժամանակ ու կառուցանելու ժամանակ,

Լալու ժամանակ եւ ծիծաղելու ժամանակ, Հեծեծելու ժամանակ ու ցատկռտելու ժամանակ,

Քարեր նետելու ժամանակ եւ քարեր ժողվելու ժամանակ, Գրկելու ժամանակ ու գրկելէ հեռանալու ժամանակ,

Փնտռելու ժամանակ եւ կորսնցնելու ժամանակ, Պահելու ժամանակ ու նետելու ժամանակ,

Պատռելու ժամանակ եւ կարելու ժամանակ, Լռելու ժամանակ ու խօսելու ժամանակ,

Սիրելու ժամանակ եւ ատելու ժամանակ, Պատերազմի ժամանակ ու խաղաղութեան ժամանակ։

Գործողին ի՞նչ օգուտ կայ Իր կատարած ³աշխատանքէն՝՝։

Տեսայ այն զբաղումը՝ որ Աստուած մարդոց որդիներուն տուաւ, Որպէսզի անով ⁴զբաղին։

Ան ամէն ինչ գեղեցիկ ըրաւ իր ժամանակին, Եւ ⁵մարդուն միտքին՝՝ մէջ յաւիտենականութեան մտածումը դրաւ. Սակայն ո՛չ մէկը կրնայ յայտնաբերել Աստուծոյ ըրած գործը՝ Սկիզբէն մինչեւ վախճանը։

Սա՛ գիտեմ թէ ուրախանալէ Եւ կեանքի ընթացքին բարիք ընելէ զատ Ուրիշ լաւ բան չկայ անոնց համար,

Եւ թէ ամէն մարդու ուտելն ու խմելը, Նաեւ իր ամբողջ աշխատանքէն բարօրութիւն ⁶վայելելը՝ Աստուծոյ պարգեւն է։

Գիտեմ թէ ամէն ինչ որ Աստուած կ’ընէ՝ յաւիտեան պիտի գոյատեւէ. Ոչինչ կարելի է անոր վրայ աւելցնել, ո՛չ ալ անկէ պակսեցնել. Աստուած ասիկա կ’ընէ, որպէսզի իր երեսէն վախնան։

Ինչ որ եղած է՝ հիմա ալ կայ, Ինչ որ պիտի ըլլայ՝ արդէն եղած է, Եւ Աստուած ⁷անցածը կը փնտռէ։

ԱՆԱՐԴԱՐՈՒԹԻՒՆ ԱՇԽԱՐՀԻ ՄԷՋ

Նաեւ արեւին տակ տեսայ թէ իրաւունքին նստավայրը ⁸անիրաւութիւն կայ, Եւ արդարութեան նստավայրը՝ ամբարշտութիւն։

Իմ սիրտիս մէջ ըսի. «Աստուած պիտի դատէ արդարն ու ամբարիշտը, Որովհետեւ ⁹հոն ժամանակ կայ ամէն ¹⁰բանի եւ ամէն արարքի համար»։

Իմ սիրտիս մէջ ըսի՝ Մարդոց որդիներուն հարցին մասին, Թէ Աստուած զանոնք պիտի ¹¹փորձարկէ, Ու պիտի տեսնեն թէ իրենք անասուններ են։

Արդարեւ ինչ որ մարդոց որդիներուն կը պատահի, Անասուններո՛ւն ալ կը պատահի. Նոյն բանը կը պատահի անոնց։ Ինչպէս մէկը կը մեռնի, այնպէս ալ միւսը կը մեռնի. Բոլորը նոյն շունչը ունին։ Մարդը անասունէն գերազանց չէ, Որովհետեւ ամէն ինչ ունայնութիւն է։

Բոլորը նոյն տեղը կ’երթան. Ամէն ինչ հողէն եղաւ, եւ ամէն ինչ հողին կը վերադառնայ։

Ո՞վ գիտէ թէ մարդոց որդիներուն շունչը վեր կ’ելլէ, Իսկ անասուններուն շունչը վար կ’իջնէ՝ գետինը։

Տեսայ թէ մարդուն համար ոչինչ աւելի լաւ է՝ Քան իր գործերով ուրախանալ, Որովհետեւ ատիկա է անոր բաժինը. Արդարեւ ո՞վ պիտի տանի զինք՝ որ տեսնէ Թէ իրմէ ետք ի՛նչ պիտի ըլլայ։