Lamentations 3

Jeremiah  «  Lamentations 2  ‹  Lamentations 3  ›  Lamentations 4  »  Ezekiel

ՊԱՏԻԺ, ԱՊԱՇԽԱՐՈՒԹԻՒՆ, ՅՈՅՍ

Ես այն ¹մարդն եմ, որ տառապանք տեսաւ անոր ցասումի գաւազանով.

Զիս առաջնորդեց եւ խաւարի մէջ տարաւ, ո՛չ թէ լոյսի մէջ։

Այո՛, ինծի դէմ դարձաւ. ամէն օր իր ձեռքը իմ վրաս դարձուց։

Իմ մարմինս ու մորթս մաշեցուց, ոսկորներս կոտրեց։

Ինծի դէմ պատնէշներ կառուցանեց եւ զիս թոյնով ու տաժանքով շրջապատեց։

Զիս խաւար տեղեր բնակեցուց՝ շատոնց մեռածներուն պէս։

Զիս ցանկապատեց, ուստի չեմ կրնար դուրս ելլել. իմ պղինձէ շղթաներս ծանրացուց։

Մինչեւ անգամ աղաղակած եւ օգնութեան կանչած ատենս՝ ան իմ աղօթքս ²մերժեց։

Իմ ճամբաներս տաշուած քարերով փակեց. իմ շաւիղներս ծռեց։

Ան ինծի դարանակալ արջի պէս ու ծածուկ տեղեր պահուըտած առիւծի պէս եղաւ։

Իմ ճամբաներս խոտորցուց եւ զիս պատառեց. զիս ամայացուց։

Իր աղեղը լարեց, ու զիս իբր նետի նշանակէտ կայնեցուց։

Իր կապարճին ³նետերը երիկամունքիս մէջ ⁴մխրճեց։

Իմ ամբողջ ժողովուրդիս հեգնանքի առարկան եղայ, եւ անոնց տաղերգութեան նիւթը՝ ամբողջ օրը։

Զիս դառնութիւններով կշտացուց, օշինդրով յագեցուց.

Նաեւ ակռաներս խիճերով կոտրտեց, զիս մոխիրով ծածկեց։

Այսպէս՝ անձս խաղաղութենէն հեռացուցիր, բարօրութիւնը մոռցայ,

Եւ ըսի. «Իմ զօրութիւնս կորսուեցաւ. ակնկալութիւն չունիմ Տէրոջմէն»։

Յիշէ՛ իմ տառապանքս ու թշուառութիւնս, օշինդրը եւ թոյնը.

Իմ անձս միշտ կը յիշէ զանոնք, ու ներսս նկուն կ’ըլլայ։

Սա՛ ⁵կը մտաբերեմ՝՝, հետեւաբար կը յուսադրուիմ.—

Տէրոջ կարեկցութեա՛մբ ⁶անհետացած չենք, որովհետեւ անոր գթութիւնը չի սպառիր.

Անոնք ամէն առտու կը վերանորոգուին, մեծ է քու հաւատարմութիւնդ։

Իմ անձս ըսաւ. «Տէ՛րն է իմ բաժինս. հետեւաբար անոր պիտի յուսամ»։

Տէրը բարի է իրեն յուսացողներուն եւ զինք փնտռող անձին.

Լաւ է Տէրոջ փրկութեան սպասել՝ լռութեամբ։

Լաւ է որ ⁷մարդ իր երիտասարդութեան մէջ կրէ լուծը։

Առանձին կը նստի ու լուռ կը կենայ, քանի որ լուծը ⁸անոր վրայ դրուեցաւ՝՝։

Իր բերանը հողին մէջ կը դնէ՝ ըսելով. «Թերեւս յոյս կայ».

Իր այտը իրեն զարնողին կը դարձնէ, ու նախատինքով կը կշտանայ։

Արդարեւ Տէրը յաւիտեան չի մերժեր.

Թէեւ կը տրտմեցնէ, կը գթայ ալ՝ իր կարեկցութեան ճոխութեան համեմատ,

Քանի որ ⁹յօժարակամ չի տառապեցներ ու չի տրտմեցներ մարդու որդիները։

Երկրի բոլոր բանտարկեալները ոտքի տակ ճզմելը,

Ամենաբարձրին ¹⁰առջեւ մարդու մը իրաւունքը ծռելը,

Մարդու մը անիրաւութիւն գործելը՝ իր դատին մէջ, միթէ Տէրը չի՞ տեսներ։

Ո՞վ է ան՝ որ կը խօսի եւ ըսածը ¹¹կ’իրագործուի, եթէ Տէրը չէ հրամայեր.

Միթէ բարիքն ու չարիքը Ամենաբարձրին բերանէն չե՞ն ելլեր։

Ապրող մարդը ինչո՞ւ կը հառաչէ, զօրաւոր մարդը՝ իր մեղքերուն պատիժին համար։

Մեր ճամբաները քննե՛նք եւ հետազօտե՛նք, ու Տէրո՛ջ վերադառնանք։

Մեր սիրտերը մեր ձեռքերուն հետ բարձրացնե՛նք Աստուծոյ՝ որ երկինքն է։

Մենք յանցանք գործեցինք եւ ընդվզեցանք, ու դուն չներեցիր։

Բարկութեամբ ծածկուեցար եւ մեզ հալածեցիր. մեռցուցիր առանց խնայելու։

Ամպով ծածկուեցար, որպէսզի մեր աղօթքը քեզի ¹²չհասնի՝՝։

Մեզ ժողովուրդներուն մէջ խոտան եւ անարգ ըրիր.

Մեր բոլոր թշնամիները մեզի դէմ իրենց բերանը բացին.

Մեր վրայ երկիւղ ու գուբ, աւերում եւ փլուզում ¹³հասան։

Իմ ժողովուրդիս աղջիկին փլուզումին համար՝ աչքէս ջուրի առուներ ¹⁴կը հոսին՝՝։

Իմ աչքս անդադար արցունք կը թափէ, առանց ընդհատումի,

Մինչեւ որ Տէրը երկինքէն նայի ու տեսնէ։

Իմ քաղաքիս բոլոր աղջիկներուն համար աչքս անձս կը տրտմեցնէ։

Իմ թշնամիներս առանց ¹⁵պատճառի անդադար զիս ճնճղուկի պէս կ’որսան.

Իմ կեանքս գուբի մէջ փճացուցին, վրաս քար նետեցին։

Ջուրերը գլուխէս վեր ¹⁶բարձրացան։ Ըսի. «Ես կտրուեցայ»։

¹⁷Խորունկ գուբէն քու անունդ կանչեցի, ո՛վ Տէր։

Իմ ձայնս լսեցիր. քու ականջդ ¹⁸մի՛ գոցեր՝՝ իմ շնչիւնիս եւ աղաղակիս։

Քեզի գոչած օրս մօտեցար ու ըսիր. «Մի՛ վախնար»։

Ո՛վ Տէր, իմ անձիս իրաւունքը պաշտպանեցիր, իմ կեանքս ազատեցիր։

Ո՛վ Տէր, ինծի եղած անիրաւութիւնը տեսար. պաշտպանէ՛ իմ դատս։

Դուն տեսար անոնց ամբողջ վրէժխնդրութիւնը, ինծի դէմ ունեցած բոլոր դիտաւորութիւնները։

Դուն լսեցիր, ո՛վ Տէր, անոնց նախատինքը, ինծի դէմ ունեցած բոլոր դիտաւորութիւնները,

Ինծի դէմ կանգնողներուն շրթունքները, եւ ամէն օր ինծի դէմ անոնց խորհած ¹⁹հնարքները։

Նայէ՛ անոնց նստելուն ու ելլելուն. ես անոնց տաղերգութեան նիւթն եմ։

Ո՛վ Տէր, ²⁰վարձատրէ՛ զանոնք՝՝ իրենց ձեռքերուն գործերուն համեմատ։

Սիրտի ²¹թմրութի՛ւն տուր անոնց. քու անէ՛ծքդ տուր անոնց։

Բարկութեամբ հալածէ՛ զանոնք, ու բնաջնջէ՛ Տէրոջ երկինքին տակէն։