Lamentations 4

Jeremiah  «  Lamentations 3  ‹  Lamentations 4  ›  Lamentations 5  »  Ezekiel

ԵՐՈՒՍԱՂԷՄ՝ ԱՆԿՈՒՄԷՆ ԵՏՔ

Ոսկին ի՜նչպէս ¹իր փայլը կորսնցուց՝՝, ու լաւորակ մաքուր ոսկին այլափոխուեցաւ։ Սրբարանին քարերը բոլոր փողոցներուն ²անկիւնը թափուեցան։

Սիոնի պատուական որդիները, որոնք զուտ ոսկիի հաւասար էին, Ի՜նչպէս բրուտի ձեռքով շինուած ³խեցիէ կարասներու պէս սեպուեցան։

⁴Վիշապներն անգամ իրենց ծիծը կը հանեն եւ իրենց ⁵ձագերը կը դիեցնեն, Սակայն իմ ժողովուրդիս աղջիկը անապատի ջայլամներուն պէս անգութ եղաւ։

Ծծկերին լեզուն ծարաւէն իր քիմքին փակաւ. Երախաները հաց ուզեցին, բայց զայն ո՛չ մէկը անոնց կը ⁶կիսէ։

Համադամ կերակուրներ ուտողները փողոցներուն մէջ ⁷նուաղեցան. ⁸Կարմիր հագուստներով մեծցողները աղբիւս գրկեցին։

Իմ ժողովուրդիս աղջիկին անօրէնութեան պատիժը աւելի մեծ եղաւ Սոդոմի մեղքին պատիժէն, Որ մէկ վայրկեանի մէջ կործանեցաւ՝ առանց ոեւէ մէկուն ձեռքերուն անոր վրայ հասնելուն։

Անոր ⁹ուխտաւորները ձիւնէն աւելի մաքուր, կաթէն աւելի սպիտակ էին. Անոնց մարմինը ¹⁰յակինթներէն աւելի կարմիր էր. անոնց կերպարանքը շափիւղայի կը նմանէր։

Անոնց ¹¹երեւոյթը ¹²մուրէն աւելի սեւ՝՝ եղաւ, ուստի փողոցներուն մէջ չեն ճանչցուիր. Անոնց մորթը իրենց ոսկորներուն կը կպչի, փայտի պէս չորցած է։

Սուրով մեռածները սովէն մեռածներէն ¹³գոհ էին, Որովհետեւ ասոնք արտի բերքերուն պակասութենէն ¹⁴հիւծեցան ու ¹⁵մեռան։

Գթասիրտ կիներուն ձեռքերը իրենց զաւակները եփեցին, Իմ ժողովուրդիս աղջիկին փլուզումին ատենը իրենց ուտելիք եղան։

Տէրը իր ցասումը ¹⁶իրագործեց, իր բորբոքած բարկութիւնը թափեց. Սիոնի մէջ կրակ մը ¹⁷վառեց, որ անոր հիմերը սպառեց։

Երկրի թագաւորներն ու երկրագունդի բոլոր բնակիչները չհաւատացին Թէ հակառակորդն ու թշնամին Երուսաղէմի դռներէն պիտի մտնեն։

Անոր մարգարէներուն մեղքերուն եւ քահանաներուն անօրէնութիւններուն պատճառով,— Որոնք անոր մէջտեղը արդարներուն արիւնը թափեցին,—

Փողոցներուն մէջ կոյրերու պէս աստանդական շրջեցան, արիւնով պղծուեցան, Այնպէս որ կարելի չէր անոնց հանդերձներուն դպչիլ։

Անոնց կը գոչէին. «Հեռացէ՛ք, ո՛վ անմաքուրներ. հեռացէ՛ք, հեռացէ՛ք, մի՛ դպչիք»։ Երբ անոնք փախան եւ աստանդական շրջեցան, ¹⁸ազգերուն մէջ ըսուեցաւ. «Անոնք ա՛լ ¹⁹բնակարան պիտի չունենան՝՝»։

Տէրոջ բարկութիւնը ²⁰ցրուեց զանոնք. ա՛լ ²¹ուշադրութիւն չի դարձներ՝՝ անոնց։ ²²Քահանաները չպատուեցին՝՝, երէցներուն չողորմեցան։

Իսկ մենք՝ զուր տեղը մինչեւ հիմա օգնութեան սպասեցինք, ու մեր աչքերը նուաղեցան. Դիտելով ²³սպասեցինք այնպիսի ազգի մը, որ չէր կրնար մեզ ազատել։

Մեր քայլերը կ’որսան, որպէսզի մեր հրապարակները չերթանք. Մեր վախճանը մօտեցաւ, մեր օրերը լրացան. իրա՛ւ մեր վախճանը հասաւ։

Մեր հալածիչները երկինքի արծիւներէն արագընթաց եղան. Մեզ լեռներուն վրայ խանդով հալածեցին, անապատին մէջ մեզի դէմ դարան մտան։

Մեր ռունգերուն շունչը՝ Տէրոջ օծեալը՝ անոնց ²⁴փոսերուն մէջ բռնուեցաւ, Որուն համար կ’ըսէինք. «²⁵Ազգերուն մէջ անոր հովանիին տակ պիտի ապրինք»։

Բերկրէ՛ եւ ուրախացի՛ր, ո՛վ Եդովմի աղջիկ, որ Հուսի երկրին մէջ կը բնակիս. Քեզի ալ պիտի անցնի բաժակը. պիտի գինովնաս ու քեզ մերկացնես։

Քու անօրէնութեանդ պատիժը վերջացաւ, ո՛վ Սիոնի աղջիկ. ա՛լ քեզ պիտի չտարագրէ։ Քու անօրէնութիւնդ պիտի հատուցանէ, ո՛վ Եդովմի աղջիկ. քու մեղքերդ պիտի յայտնէ։