Psalm 78

Job  «  Psalm 77  ‹  Psalm 78  ›  Psalm 79  »  Proverbs

ԱՍՏՈՒԱԾ ԵՒ ԻՐ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԸ Ասափի երգը։

Ո՛վ ժողովուրդս, ունկնդրեցէ՛ք իմ ¹օրէնքս. Դարձուցէ՛ք ձեր ականջը բերանիս խօսքերուն։

Առակով պիտի բանամ բերանս, Եւ վաղեմի հանելուկները պիտի արտայայտեմ,

Որոնք լսեցինք ու գիտցանք, Եւ մեր հայրերը մեզի պատմեցին։

Մենք պիտի չպահենք անոնց որդիներէն. Յաջորդ սերունդին պիտի պատմենք Տէրոջ ²փառաւոր գործերը՝՝, անոր զօրութիւնը, Եւ անոր ըրած սքանչելիքները։

Արդարեւ վկայութիւն հաստատեց Յակոբի մէջ, Օրէնք դրաւ Իսրայէլի մէջ. Զանոնք պատուիրեց մեր հայրերուն, Որպէսզի ³սորվեցնեն իրենց որդիներուն.

Որպէսզի յաջորդ սերունդը՝ ծնելիք որդիները զանոնք գիտնան, Եւ կանգնելով իրենց որդիներուն հաղորդեն,

Անոնք ալ իրենց յոյսը Աստուծոյ վրայ դնելով՝ Չմոռնան Աստուծոյ ըրածները, Հապա անոր պատուիրանները պահեն.

Իրենց հայրերուն պէս Ապստամբ եւ անհնազանդ սերունդ մը չըլլան, Այնպիսի սերունդ մը՝ որ իր սիրտը չէ հաստատած, Որուն հոգին հաւատարիմ չէ Աստուծոյ։

Եփրեմի որդիները՝ որոնք սպառազինեալ աղեղնաւորներ էին, Պատերազմին օրը կռնակ դարձուցին.

Աստուծոյ ուխտը չպահեցին, Մերժելով անոր Օրէնքին համաձայն ընթանալ.

Մոռցան անոր արարքները Եւ անոր սքանչելիքները՝ որ իրենց ցոյց տուեր էր։

Անոնց հայրերուն առջեւ սքանչելիքներ ըրաւ, Եգիպտոսի երկրին՝ Տայանիսի դաշտին մէջ։

Ծովը ճեղքեց ու զանոնք անցուց, Ջուրերն ալ կարկառի պէս կանգնեցուց։

Ցերեկը ամպով առաջնորդեց զանոնք, Եւ ամբողջ գիշերը՝ կրակի լոյսով։

Վէմերը ճեղքեց անապատին մէջ, Ու խմցուց անոնց՝ իբր թէ մեծ անդունդէն.

Հոսանքներ հանեց ժայռէն, Եւ ջուրերը գետերու պէս ⁴հոսեցուց։

Բայց անոնք դարձեալ մեղանչեցին անոր դէմ՝ Տափաստանին մէջ բարկացնելով Ամենաբարձրը.

Իրենց սիրտերուն մէջ Աստուած փորձեցին՝ Կերակուր ⁵ուզելով իրենց ցանկութեան համաձայն՝՝։

Աստուծոյ դէմ խօսեցան եւ ըսին. «Միթէ Աստուած կրնա՞յ Անապատին մէջ սեղան պատրաստել։

Ահա՛ վէմին զարկաւ, ու ջուրերը հոսեցան, Եւ վտակները յորդեցան. Արդեօք կրնա՞յ հաց ալ տալ, Կրնա՞յ միս պատրաստել իր ժողովուրդին համար»։

Ուստի Տէրը լսեց ու սրդողեցաւ, Կրակ մը վառեցաւ Յակոբի դէմ, Նաեւ բարկութիւն ⁶բորբոքեցաւ Իսրայէլի դէմ.

Որովհետեւ Աստուծոյ չհաւատացին Եւ անոր փրկութեան չվստահեցան,

Թէպէտ ինք վերէն պատուիրեր էր նօսր ամպերուն Ու երկինքի դռները բացեր էր,

Կերակուրի համար մանանայ տեղացուցեր էր անոնց վրայ, Ու երկինքի ցորենը տուեր էր անոնց։

Մարդը հզօրներուն հացը կերաւ. Կշտանալու չափ պաշար ղրկեց անոնց։

Երկինքի մէջ արեւելեան հովը բարձրացուց, Եւ իր զօրութեամբ հարաւային հովը բերաւ.

Անոնց վրայ փոշիի պէս միս տեղացուց, Ծովու աւազին չափ թեւաւոր թռչուններ.

Անոնց բանակավայրին մէջ ⁷իջեցուց զանոնք, Իրենց բնակարաններուն շուրջը։

Կերան ու լա՛ւ կշտացան, Որովհետեւ իրենց ցանկացածը իրենց տուաւ.

Իրենց ցանկացածէն ⁸չզրկուեցան։ Մինչ իրենց կերակուրը իրենց բերանն էր,

Աստուծոյ բարկութիւնը անոնց դէմ բորբոքեցաւ, Եւ մեռցուց անոնց ⁹զօրաւորները, ¹⁰Զգետնեց Իսրայէլի ընտիրները։

Հակառակ այս բոլորին՝ դարձեալ մեղանչեցին, Ու չհաւատացին անոր սքանչելիքներուն.

Ուստի ունայնութեան մէջ սպառեց անոնց օրերը, Եւ արհաւիրքի մէջ՝ անոնց տարիները։

Երբ կը մեռցնէր զանոնք, զինք կը փնտռէին. Կը վարադառնային եւ ¹¹փութով Աստուած կը փնտռէին.

Կը յիշէին թէ Աստուած իրենց Վէմն էր, Եւ Ամենաբարձր Աստուածը՝ իրենց Փրկարարը։

Սակայն իրենց բերանով կը հրապուրէին, Իրենց լեզուով կը ստէին անոր.

Իրենց սիրտը ուղիղ չէր անոր առջեւ, Ու հաւատարիմ չէին անոր ուխտին հանդէպ։

Բայց ան գթած ըլլալով՝ անոնց անօրէնութիւնը կը քաւէր, Ու չէր բնաջնջեր զանոնք։ Յաճախ կը կասեցնէր իր բարկութիւնը, Ու չէր արթնցներ իր ամբողջ ցասումը,

Որովհետեւ կը յիշէր թէ անոնք մարմին են, Հովի մը պէս՝ որ կ’երթայ ու չի վերադառնար։

Քանի՜ անգամ անոր դէմ ընդվզեցան անապատին մէջ, Զայն վշտացուցին ամայութեան մէջ.

¹²Կրկին ու կրկին՝՝ Աստուած փորձեցին, Եւ Իսրայէլի Սուրբը տրտմեցուցին.

Չյիշեցին անոր ձեռքը, Այն օրը՝ երբ զիրենք թշնամիէն փրկեց.

Մոռցան թէ ի՛նչպէս իր նշանները ըրաւ Եգիպտոսի մէջ, Ու իր հրաշքները՝ Տայանիսի դաշտին մէջ.—

Արիւնի վերածեց անոնց գետերը Եւ անոնց հոսանքները, որ չկարենան խմել։

Շանաճանճեր ղրկեց անոնց վրայ, որոնք լափեցին զանոնք, Ու գորտեր՝ որոնք ապականեցին զանոնք։

Անոնց արգասիքը գրուիճին տուաւ, Եւ անոնց վաստակը՝ մարախին.

Անոնց որթատունկերը կարկուտով փճացուց, Ու անոնց ժանտաթզենիները՝ խոշոր կարկուտով.

Անոնց անասունները կարկուտին մատնեց, Եւ անոնց հօտերը՝ կայծակին։

Անոնց վրայ արձակեց իր ¹³բորբոքած բարկութիւնը՝՝, Ցասում, սրտմտութիւն ու տագնապ, ¹⁴Չար հրեշտակներ ղրկելով։

Իր բարկութեան ճամբայ բացաւ. Անոնց անձը մահէն զերծ չպահեց, Հապա անոնց ¹⁵կեանքը ժանտախտի մատնեց։

Ամէն անդրանիկ սպաննեց Եգիպտոսի մէջ, ¹⁶Առջինեկները՝ Քամի վրաններուն մէջ։

Իր ժողովուրդը ոչխարներու պէս փոխադրեց, Զանոնք հօտի պէս տարաւ անապատին մէջէն.

Զանոնք ապահովութեամբ առաջնորդեց, ուստի չվախցան, Իսկ ծովը ծածկեց անոնց թշնամիները։

Զանոնք տարաւ իր սուրբ հողամասը, Այն լեռը՝ որ իր աջ ձեռքը ստացեր էր։

Անոնց առջեւէն ազգեր վռնտեց, ¹⁷Վիճակով բաժնեց՝՝ անոնց՝ իբր ժառանգութիւն, Ու Իսրայէլի տոհմերը անոնց վրաններուն մէջ բնակեցուց։

Բայց անոնք Ամենաբարձր Աստուածը փորձեցին եւ անոր դէմ ընդվզեցան, Ու չպահեցին անոր վկայութիւնները։

Իրենց հայրերուն պէս ընկրկեցան եւ անհաւատարիմ եղան, Խաբեբայ աղեղի պէս ¹⁸դարձան.

Որովհետեւ զայն գրգռեցին իրենց բարձր տեղերով, Ու զայն նախանձի մղեցին իրենց ¹⁹կուռքերով։

Աստուած լսեց եւ սրդողեցաւ, Ու մեծապէս անարգեց Իսրայէլը.

Սելովի ²⁰բնակարանը երեսէ ձգեց, Այն վրանը՝ ուր մարդոց մէջ բնակեր էր։

²¹Իր զօրութիւնը գերութեան մատնեց, Իր պարծանքը՝ թշնամիներուն ձեռքը։

Իր ժողովուրդը սուրի մատնեց, Եւ իր ժառանգութեան դէմ սրդողեցաւ։

Անոր երիտասարդները կրակէն սպառեցան, Անոր կոյսերը չգովերգուեցան.

Անոր քահանաները սուրով ինկան, Ու անոր այրիները չլացին։

Այն ատեն Տէրը արթնցաւ՝ որպէս թէ քունէ, Գինիէն ցնծացող զօրաւոր մարդու մը պէս,

Եւ իր թշնամիները ետեւի կողմէն զարկաւ, Յաւիտենական նախատինքի մատնելով զանոնք։

Յովսէփի վրանը մերժեց, Ու Եփրեմի տոհմը չընտրեց,

Հապա Յուդայի տոհմը ընտրեց, Սիոն լեռը՝ որ սիրեց։

Իր սրբարանը կառուցանեց բարձր բլուրներու պէս, Երկրի պէս՝ որ յաւիտենապէս հաստատեց։

Իր ծառան՝ Դաւիթը ընտրեց, Ու զայն ոչխարի փարախներէն առաւ,

Զայն կաթնտու ոչխարներուն ետեւէն բերաւ, Որպէսզի հովուէ իր ժողովուրդը՝ Յակոբը, Եւ իր ժառանգութիւնը՝ Իսրայէլը։

Ան ալ հովուեց զանոնք՝ իր սիրտին պարկեշտութեամբ, Ու ձեռքերուն ճարտարութեամբ առաջնորդեց զանոնք։