Psalm 102

Job  «  Psalm 101  ‹  Psalm 102  ›  Psalm 103  »  Proverbs

ՉԱՐՉԱՐՈՒԱԾ ԵՐԻՏԱՍԱՐԴԻ ՄԸ ԱՂՕԹՔԸ Տառապեալին աղօթքը՝ երբ սիրտը կը թալկանայ եւ գանգատը Տէրոջ կը ներկայացնէ՝՝։

Ո՛վ Տէր, լսէ՛ իմ աղօթքս, Եւ աղաղակս թող հասնի քեզի։

Քու երեսդ մի՛ ծածկեր ինձմէ՝ տագնապիս օրը, Դարձո՛ւր ինծի քու ականջդ. Շտապելո՛վ պատասխանէ ինծի այն օրը՝ երբ քեզի գոչեմ։

Արդարեւ իմ օրերս մուխի պէս ¹անհետացան Եւ ոսկորներս վառարանի պէս հրաբորբոք են։

Սիրտս զարնուեցաւ ու բոյսի պէս չորցաւ, Այնպէս որ մոռցայ իմ հացս ուտել։

Հառաչանքիս ձայնէն՝ Ոսկորներս մարմինիս փական։

Անապատի հաւալուսնին նմանեցայ, Աւերակներու հաւպատիրին պէս եղայ։

Անքուն մնացի, ու նման եղայ Տանիքին վրայ մինակ եղող ճնճղուկին։

Ամէն օր թշնամիներս զիս կը նախատեն, Ինծի դէմ մոլեգնողները ինծի դէմ երդում կ’ընեն։

Արդարեւ մոխիրը հացի պէս կերայ, Ու խմելիքս ²արցունքով խառնեցի՝

Քու սրտմտութեանդ եւ զայրոյթիդ պատճառով, Որովհետեւ զիս բարձրացուցիր ու նետեցիր։

Իմ օրերս երկարող ստուերի պէս եղան, Եւ բոյսի պէս չորցայ։

Բայց դուն, ո՛վ Տէր, յաւիտեան կը գահակալես. Քու յիշատակդ սերունդէ սերունդ կը մնայ։

Դուն պիտի կանգնիս ու Սիոնի գթաս. Արդարեւ ժամանակն է անոր ողորմելու, Քանի որ սահմանուած ատենը հասաւ։

Արդարեւ քու ծառաներդ անոր քարերուն կը հաճին, Եւ անոր հողին կ’ողորմին։

Այն ատեն հեթանոսները պիտի վախնան Տէրոջ անունէն, Ու երկրի բոլոր թագաւորները՝ քու փառքէդ։

Երբ Տէրը կառուցանէ Սիոնը, Իր փառքով պիտի երեւնայ։

Զրկուածներուն աղօթքին ³ուշադրութիւն պիտի դարձնէ, Անոնց աղօթքը պիտի չարհամարհէ։

Ասիկա պիտի գրուի յաջորդ սերունդին համար, Ու ⁴դեռ չծնած ժողովուրդը՝՝ Տէրը պիտի գովաբանէ։

Արդարեւ իր սրբարանին բարձունքէն նայեցաւ, Տէրը երկինքէն դիտեց երկիրը,

Որպէսզի բանտարկեալին հեծեծանքը լսէ, Եւ մահուան ⁵դատապարտուածները արձակէ.

Որպէսզի Սիոնի մէջ Տէրոջ անունը հռչակեն, Ու Երուսաղէմի մէջ՝ անոր ⁶փառաւոր գործերը՝՝,

Երբ ժողովուրդներն ու թագաւորութիւնները ⁷հաւաքուին՝ Տէրը պաշտելու համար։

Ի՛նք ոյժս տկարացուց ճամբային մէջ, Եւ օրերս կարճեցուց։

Ուստի ըսի. «Ո՛վ իմ Աստուածս, Զիս մի՛ վերցներ իմ օրերուս կէսին մէջ. Քու տարիներդ սերունդէ սերունդ են։

⁸Սկիզբէն երկրի հիմերը դրիր, Ու երկինքը քու ձեռքերուդ գործն է։

Անոնք պիտի կորսուին, բայց դուն պիտի ⁹մնաս. Անոնք բոլորը հագուստի պէս պիտի մաշին. Պատմուճանի պէս պիտի փոխես զանոնք, Եւ պիտի փոխուին։

Բայց դուն միշտ նո՛յնն ես, Ու քու տարիներդ պիտի չվերջանան։

Քու ծառաներուդ որդիները ապահով պիտի բնակին, Եւ անոնց զարմը պիտի հաստատուի քու առջեւդ»։